Mijn aller -allerliefste kat Samootje is er niet meer…Hij verdient nog een laatste ode en dit is mijn manier van verwerking.Het was al een nare week, omdat ik vanaf 25 november jl. mijn werk heb moeten neerleggen vanwege een zeer pijnlijke blessure wat maakte dat ik niet goed loop en niet kan autorijden. 30 november bracht Erik me naar een afgesproken kattenklant een dorp verderop en ruim een uur later rijden we onze oprit terug op en zien we Samootje, onze allerliefste kat liggen. Gelijk in paniek, want hij kwam altijd overeind zitten en aanlopen als we aan kwamen gereden. Maar hij kwam niet meer overeind..Ik kon niet meer in zijn mooie, ondeugende oogjes kijken. Zijn koppie hing slap, ik voelde geen leven meer. Hij rook nog steeds lekker op zijn koppie, zoals hij al 1,5 jaar doet. Wat dat was, geen idee. Hij voelde nog warm aan, ..maar voor mij was het in mijn hoofd duidelijk dat hij niet meer bij me was. We waren net te laat...denk ik. Toch in volle vaart naar dierenarts gereden om het zeker te weten, tegen beter weten in. Daar de bevestiging gekregen dat er geen adem en hartslag meer was bij Samo. Een hart wat zo graag klopte, wat zo graag leefde..een hart dat was stilgevallen. Mijn hart..gebroken. Erik zijn hart…helemaal gebroken. Het was helemaal zijn grote, kleine vriend!
We hebben hem mee naar huis genomen om hem wat later op de dag in zijn geliefde tuin te begraven. Dat zou een mooie laatste rustplek voor hem worden. Ik was compleet van het pad af; huilen, krijsen, huilen. Ik kon ook maar geen afscheid nemen. We hebben hem een tijdje op een kleed gelegd en hem lief gehad om Samootje later in een doosje te leggen met zijn favoriete speeltjes. Ook toen blijven knuffelen en ruiken. Eén van zijn favoriete speeltjes was een mini krabpaaltje wat hij ook als kitten al had gekregen. Zie ook de foto. Al die jaren heeft hij zo’n krabpaaltje gehad en gebruikt!
Ik heb een plukje haar afgeknipt wat zooo lekker rook en dit plukje gelegd in een mooi doosje bij de andere kattenhaar plukjes van overleden Sumba(2022), Indi(2022) en Van Dijk(2019).
Waar Erik en ik mee worstelden, dat we niet wisten wat er nu was gebeurd. De dierenarts gaf aan dat ie hoogstwaarschijnlijk was aangereden, omdat zijn middenrif was gescheurd en zijn hart en longen daarmee verplaatst, wat hem fataal is geworden. Of had ie een klap gekregen? Of een harde val gemaakt? Maar had ie geleden? Hoe waren zijn laatste seconden, laatste minuten? We weten het niet. En dat raakt me zo diep. Dat ik niet bij hem heb kunnen zijn als zijn laatste troost. Al mijn andere katten zijn in mijn armen gestorven, maar Samo lag levenloos op een koude oprit..
We zijn gaan nadenken, in zoverre dat al lukte. Samo was helemaal gaaf, en bij een aanrijding verwacht ik zeker met dit weer moddersporen op zijn witte vachtje. De DA gaf aan dat iemand hem misschien na een aanrijding op de oprit heeft gelegd. We hebben gelijk de brievenbus gecheckt of er een briefje in zat, maar dat was niet het geval. We bleven denken dat ie misschien dan toch was aangereden. En dan hoor ik al een paar mensen denken : “moet je de kat maar binnenhouden”. Ik probeer dat soort mensen altijd kalm uit te leggen dat er echt katten zijn die niet kunnen leven in een afgesloten kattenren, omdat ze de eerste paar maanden van hun leven op straat hebben gezworven of vanwege een andere duidelijke reden.
Daarna realiseerden we ons dat we een camera buiten hebben hangen. Daar was niets te zien dat iemand hem 1,5 meter voor onze garage heeft neergelegd. Verder de gps uitgelezen, maar daarop was te zien dat ie Niet op de straat was geweest. Dus een aanrijding hebben wij maar uitgesloten.
We hebben echter wel een gat van een aantal minuten in onze navigatie en hebben ook op de gps gezien dat hij vlak voor zijn dood een minuut of 15 op een zelfde plek is geweest. We zijn van alles aan het bedenken en invullen, omdat ik antwoorden wil. Waarschijnlijk ga ik ze nooit krijgen en mijn Samo krijg ik al helemaal niet meer terug.
Nagels niet afgesleten, geen spoor van vuil, niet op straat geweest, geen beelden op camera, geen zichtbaar trauma, niets. Alleen stilte..
Samootje heb ik in 2014 in huis gehaald. In het dierenasiel in Breda werkte ik destijds als vrijwilliger 2 dagen in de week op de ziekenboeg en quarantaine van de katten; de schrijnende gevallen. Samo was 3 maandjes oud en was erg ziek. De beheerder gaf aan dat ie meer kans maakte op genezing bij iemand thuis. Ik heb hem mee naar huis genomen, apart van mijn eigen 4 katten. Hij mocht bij mij in de slaapkamer en ik heb hem 4 weken intensief verzorgd. Ik zou eigenlijk een ander mandje moeten gaan vinden, maar ik was te gehecht aan hem om hem te laten gaan.
Samo was ook een vechtersbaasje met de buurtkatten, een echte kater, terwijl hij natuurlijk wel was gecastreerd! Geregeld heb ik abcessen weggehaald of hem weer ingesmeerd met honingzalf, omdat ie vechtwonden had. Daarnaast was het een plaaggeest voor een van mijn eigen katten. Samo heeft Indi het leven zuur proberen te maken. Erik en ik hebben na zowat alles te hebben geprobeerd, besloten om Samo te herplaatsen in 2021. Mijn eis was wel dat ie hetzelfde leventje zou krijgen, als ie bij ons had. Dit bleek geen succes om hem te herplaatsen, dus er vanaf gezien om dat te doen.
Toen hebben we besloten om ons huis te herinrichten en kreeg meneer op de begane grond zijn eigen appartement. Hoe dan haha. Overdag was ie veel buiten in onze tuin en in ‘zijn’ weiland; muizen en mollen vangen. ‘s Avonds en ’s nachts was ie altijd binnen. Soms kwam ie 's middags zijn siesta houden.
In maart 2022 overleed Indi en dacht ik dat Samo weer bij de rest kon. Niets was minder waar..Kater Boefke en Sumba(overleden april 2022) hadden het op Samo gemunt en zo ging Samo toch weer terug naar zijn appartement. Samo was een einzelgänger en hij hield enorm van ons en zijn kattenoppassers, zijn knuffels, aaitjes, snoepjes en af en toe lekker spelen. Ik durf wel te zeggen dat hij de meeste aaitjes kreeg. Ook als Erik en ik in de voortuin bezig waren, wilde ie graag met ons spelen. Kiekeboe en achter elkaar aan rennen was favoriet!
Hij was nog helemaal niet klaar om te sterven, er zat nog zoveel plezier en leven in mijn lieverd!
11 jaar is ie mogen worden en 11 jaar heb ik van hem mogen genieten! Weer een fantastisch dier is ineens weggerukt.
Maar vanuit mijn hart kan ik zeggen dat ie hier zijn mooiste leven heeft mogen leven!! Voor altijd in ons hart. Love you Samootje; till the moon and back!!
